Κώστας Καββαθάς

When the going gets tough...

Χωρίς να το έχω πει ούτε του παπά, σε όλη μου τη ζωή, όταν τα πράγματα γίνονταν πολύ δύσκολα, ακολουθούσα την «οδηγία» των Aμερικανών πεζοναυτών: When the going gets tough, the tough gets going. Στην 37χρονη ιστορία των Τεχνικών Εκδόσεων έχουν υπάρξει καταστάσεις και γεγονότα που οι δημοσιογράφοι και οι εκδότες νέας ή νεότερης κοπής δεν έχουν δει ούτε στους χειρότερούς τους εφιάλτες. Σκέφτηκα πολύ αν έπρεπε να αναφερθώ σε μερικά απ’ αυτά για τρεις λόγους. A. Mπορεί κάποιοι νέοι άνθρωποι να αποκομίσουν ένα, δύο «διδάγματα». B. Eδώ και δύο χρόνια η πινακίδα «exit, stage left» αναβοσβήνει αδιάλειπτα. Γ. H εμπλοκή μου με τα αυτοκίνητα και την οδική ασφάλεια δε φάνηκε να συγκινεί κανέναν, με αποτέλεσμα οι αρμόδιοι να με «γράφουν» γενικά, όχι μόνο λόγω υπερβολικής ταχύτητας. Αν έχετε διάθεση, πηγαίνετε νοερά στο 1970, τότε που τα περιοδικά και οι εφημερίδες «έβγαιναν» με μεθόδους που ένας νέος 20 ετών θα χαρακτήριζε... παλαιολιθικές. Οι υπολογιστές -σταθεροί και φορητοί- ήταν ακόμη υλικό για συγγραφή διηγημάτων επιστημονικής φαντασίας, πράγμα που σήμαινε ότι, αν ήθελες να διορθώσεις ένα... ορθογραφικό λάθος που είχες ανακαλύψει στο χειροκίνητο μοντάζ, έπρεπε να επιστρέψεις από το Μαρούσι, το Μπουρνάζι ή τον Κορυδαλλό στο μαγαζί όπου γινόταν η λινοτυπία, να πάρεις μια μικροσκοπική ζελατίνα, να πας ξανά στο λιθογραφείο, να την κολλήσεις (σελοτέιπ) στην «όψη» και να ξεκινήσεις πάλι την εκτύπωση του τυπογραφικού, πετώντας χαρτί -και λεφτά- μέχρι να «βρεις χρώμα» στη δίχρωμη, επίπεδη μηχανή - για όσους ξέρουν από εκτυπώσεις. Αυτό και μόνο μεταφραζόταν σε ατέλειωτα χιλιόμετρα με αυτοκίνητο, μοτοσικλέτα ή «παπί», ολονυχτίες στα τυπογραφεία και κλεμμένο ύπνο σε καναπέδες, πολυθρόνες και σωρούς χαρτιού απ’ το ξάκρισμα των τυπογραφικών. Αυτά και άλλα 100 ισοδυναμούσαν με αγωνία, άγχος, αβεβαιότητα και, πάνω και πέρα απ’ όλα, κούραση.
Eκτός απ’ την πρωτόγονη τεχνολογία, βέβαια, παλαιολιθική ήταν και η συμπεριφορά της αγοράς, πρώτα του αυτοκίνητου και έπειτα, όταν βγάλαμε τους 2Τροχούς, της μοτοσικλέτας. Οι αντιπρόσωποι μας «έκοβαν» τη ρεκλάμα (έτσι έλεγαν τότε τις διαφημιστικές καταχωρήσεις) και -σχεδόν- όλα τα διαφημιστικά γραφεία ζητούσαν -και ζητούν- επιστροφές και τιμολόγια. Όμως, γιατί απορώ, όταν ο «καταλληλότερος» πρωθυπουργός που πέρασε απ’ την Ελλάδα, ο εφάμιλλος του Χαρίλαου Τρικούπη, είχε δηλώσει λίγο πριν... παραδώσει το δαχτυλίδι στο Γιωργάκη: «Aυτή είναι η Ελλάδα»;
Τα πρώτα 25-26 χρόνια των περιοδικών μας, και ιδιαίτερα των 4Τ, ήταν για όλους σκέτη κόλαση. Δεν υπήρχε ημέρα που να δουλεύαμε λιγότερο από 16-17 ώρες ή κάποιες φορές και 24, γιατί ο αγώνας για την επιβίωση και την καθιέρωση σε μια αγορά που φτιαχνόταν απ’ τα δικά μας, πρωτοπόρα έντυπα δεν ήταν εύκολος. Αν απαριθμούσα χωριστά το κάθε γεγονός, στην καλύτερη περίπτωση θα αλλάζετε σελίδα και στη χειρότερη περιοδικό. Τα περίπτερα ξεχειλίζουν από ελληνικούς και ξένους «copy paste» τίτλους που απευθύνονται σε κάθε είδους καταναλωτή. Το πρόβλημα με εμάς ήταν -και είναι;- ότι απευθυνόμασταν σε αναγνώστες. Η διαφορά ανάμεσα στον προβληματισμένο και σκεπτόμενο άνθρωπο και στο προϊόν της αποκαλούμενης «παγκοσμιοποίησης» είναι τεράστια. Ο πρώτος έχει απαιτήσεις· πρώτα πολιτικές, οι οποίες ορίζουν όλες τις άλλες, από τις αισθητικές μέχρι τις μαθησιακές και από εκείνες που οριοθετούν τους κανόνες της συμπεριφοράς μέχρι την αντοχή στον ευτελισμό και στην κοινωνική -και πολιτική- χυδαιότητα. Όταν ένα περιοδικό ή μια εφημερίδα έχει να αντιμετωπίσει τέτοιο κοινό, ο εκδότης, ο διευθυντής και οι συντάκτες πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί, μιας και αυτό δεν «τρώει χόρτο», όπως λέει ο λαός. Σε αυτές τις περιπτώσεις τίθεται πάντα το -αναπάντητο- ερώτημα: ποιος διαμορφώνει το «χαρακτήρα» ποιου; Το έντυπο φτιάχνει τον αναγνώστη ή το αντίθετο; Η άποψή μου είναι ότι ο ένας δημιουργεί τον άλλον. Αν δεν είχαν εκδοθεί οι 4ΤΡΟΧΟΙ, η ΠΤΗΣΗ, ο ΗΧΟΣ, οι 2ΤΡΟΧΟΙ, το ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ, η ΓΕΥΣΗ, το ΑΝΑΛΟΓΙΟ, ο ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΣ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗΣ και τα άλλα περιοδικά των Τεχνικών Εκδόσεων, δε θα είχε δημιουργηθεί το αναγνωστικό κοινό και, αν αυτό δεν υπήρχε, δε θα είχαν κυκλοφορήσει... 40 «αυτοκινητικά» περιοδικά, 50 για την αεροπορία, 25 για την άμυνα και 150 για κάθε λογής θέμα· από την αστρολογία μέχρι την πορνογραφία και από το lifestyle μέχρι τη δημοσιογραφία της κλειδαρότρυπας. Αυτό που άρχισε με την έκδοση των 4Τ τον Οκτώβριο του 1970 εξελίχθηκε σε πραγματική βιομηχανία. Όπως, όμως, θα έχετε παρατηρήσει, κανείς και πουθενά δεν έχει αναφερθεί ή ασχοληθεί με την ιστορία των ΤΕ και των περιοδικών που εκδόθηκαν -ή πρόκειται να εκδοθούν (AUTOBILD)- αυτά τα 37 χρόνια. Θα συμφωνήσετε ίσως μαζί μου, αν πω ότι για κάποιον ανεξήγητο (;) λόγο η παρουσία μας ενόχλησε και εξακολουθεί να ενοχλεί το εκδοτικό κατεστημένο. Υπεύθυνα για αυτό μπορεί να είναι η διαχρονική επιτυχία των 4Τ (μακράν το 1ο σε κυκλοφορία και αναγνωσιμότητα αυτοκινητικό περιοδικό), του ΗΧΟΥ, της ΠΤΗΣΗΣ και των 2Τ και -κυρίως, πιστεύω- το γεγονός ότι οι ΤΕ ήταν η εταιρεία που ξεκίνησε τον ειδικό Τύπο στην Ελλάδα. Το ερώτημα που τίθεται σήμερα είναι για πόσο καιρό ακόμα θα εξακολουθούν να διατηρούν τη δεσπόζουσα θέση που κατέχουν. Ίσως για όσο η ιδρυτική ομάδα παραμένει στη ζωή· κανείς δεν ξέρει...

Last exit, Rita Hayworth!

Μιας και ξεκίνησα με εγγλέζικους υποτίτλους, λέω να συνεχίσω. Όσοι έχετε δει τη βασισμένη στο βιβλίο του Stephen King ταινία «Rita Hayworth and the Shawshank Redemption» (με τους Morgan Freeman και Tim Robins) ίσως θυμάστε τον ιδιοφυή τρόπο που δραπέτευσαν οι κρατούμενοι απ’ τις φυλακές. Όσοι δεν την έχετε δει θα έχετε ένα μικρό πρόβλημα, αλλά δε βαριέστε. Όπως είπα πιο πάνω, when the going gets tough, οι «σκληροί» πάνε στην... Πάρο!
Για πρώτη φορά τα τελευταία 20 (;) χρόνια αποφάσισα να μείνω μακριά απ’ το γραφείο για διάστημα μεγαλύτερο των 7 ημερών. Πιο απλά, αποφάσισα να αποδράσω απ’ τη φυλακή που ο ίδιος έχτισα, πετώντας, μάλιστα, -το σοβαρότερο- έξω τις σκαλωσιές! Βρήκα μια δικαιολογία, μια μυστική έξοδο, που κρυβόταν σε ένα poster που έδειχνε τα «καταγάλανα νερά» ενός νησιού. Στην υλοποίηση του σχεδίου απόδρασης βοήθησαν ο Ανδρέας Ρουμελιώτης και ο Μάκης Τζίφρας, που την «είχαν κάνει» στα Κουφονήσια, ο πρώτος με τη φούσκα του και ο δεύτερος με το Land Cruiser. Έτσι, μια ημέρα φόρτωσα τη 1200GS στο ferry κι έφτασα στην Παροικιά, αποφασισμένος να συνεχίσω τα μαθήματα windsurfing που είχα ξεκινήσει πέρυσι με δάσκαλο τον παλιό συνεργάτη των 4Τ Λευτέρη Μανιαδάκη, που θα έφτανε στο νησί για αυτόν -και άλλους- το σκοπό με το αυτοκινούμενό του. Πριν βγω απ’ το πλοίο, κατάφερα να ρίξω (ακίνητος) την GS και να κάψω άσχημα στην εξάτμιση το πόδι μου - αλλά τι είναι ένα κάψιμο μπροστά στην απόδραση;
Αριστερά προς Νάουσα, με προορισμό το ομώνυμο ξενοδοχείο του φίλου μας Χάρι Μαρουλίδη, ο οποίος εγκατέλειψε μια επιτυχημένη καριέρα στην ιατρική και αποφάσισε να μείνει στο νησί με τη γυναίκα και τα παιδιά του και να κάνει τον ξενοδόχο. Τις πρώτες δύο μέρες δεν ήξερα αν ήμουν ζωντανός-νεκρός ή το ανάποδο. Αιτία ήταν γεγονότα που δεν μπορώ να πω (ακόμη), αλλά άφησα να εννοηθούν σε ένα, δύο σημειώματα, καθώς και η κούραση ύστερα από δεκαετίες χωρίς διακοπές. Σύντομα όμως ήρθε ο «δάσκαλός» μου και εξωτερικός -τώρα- συνεργάτης των 4Τ, Λευτέρης Μανιαδάκης, και συνέχισα τα μαθήματα windsurfing. Έχοντας καταφέρει το 2006 να μείνω στη σανίδα για 1 χλμ., πίστευα ότι φέτος θα έκανα 2. Τα κατάφερα, αλλά έφτασα στην... Αντίπαρο, χωρίς να είμαι σε θέση (δεν ήξερα πώς) να γυρίσω! Κάθισα, λοιπόν, στη σανίδα κι έκανα hitch-hiking μέχρι που σταμάτησε μια φούσκα. «Μπορείτε να πείτε στο Γιώργο να με μαζέψει με το jet ski;» είπα στον κυβερνήτη, πράγμα που έκανε και τον ευχαριστώ, γιατί με τον αέρα που φυσούσε θα έφτανα στη Νάξο. Περιττό να αναφέρω την πλάκα που έκαναν τα παιδιά που κάθε χρόνο πάνε με τις κοπελιές τους για kite surfing στο Paros Kite του Γιώργου Γεργιουδάκη.
Πήγαινα κατά τις 11:00, έπρηζα τον Μανιαδάκη με την ανικανότητα και τη δυσκολία μου να καταλάβω πώς λειτουργεί το μηχάνημα και στις 19:00 επέστρεφα στο ξενοδοχείο για ξεκούραση. Αυτά μέχρι τη νύχτα που ένας αλήτης που οδηγούσε στην ανάποδη πλευρά του στενού χωματόδρομου που οδηγεί στη σχολή βρέθηκε μπροστά στη μηχανή του Λευτέρη. Eκείνος, για να τον αποφύγει, έπεσε και χτύπησε άσχημα, αλλά, ευτυχώς, είναι καλά. Bέβαια, ο εν λόγω αλήτης πάτησε γκάζι κι έφυγε, αφήνοντάς τον αναίσθητο στο δρόμο για μιάμιση ώρα, μέχρι που τον βρήκε ένας φίλος και τον μετέφερε στο Κέντρο Υγείας της Παροικιάς. Οι γιατροί του Κέντρου, νέοι οι περισσότεροι που έκαναν surf και kite και καβαλούσαν μηχανές, μου είπαν ότι τα περισσότερα δυστυχήματα γίνονται με μηχανάκια και «γουρούνες» από εφήβους που έχουν δηλητηριαστεί απ’ τις «μπόμπες» που διαθέτουν τα περισσότερα μπαρ. Έσκυψα το κεφάλι, γιατί τι μπορεί να κάνει ένας μη ευλογημένος -απ’ το Κόμμα- δημοσιογράφος, πέρα από το να αναφέρει το γεγονός στους 4Τ; Με τον τραυματισμό του «δασκάλου» μου τέλειωσε και το -ουσιαστικό- κομμάτι των διακοπών μου.
Τα πρωινά έγραφα το βιβλίο μου κάτω απ’ την κληματαριά του ξενοδοχείου και τα βράδια έβλεπα τις πυρκαγιές να κατασπαράσσουν το σώμα της χώρας. Θυμήθηκα τις προτάσεις του ’81, χαμογέλασα πικρά και πήγα στη Νάουσα, όπου ο φίλος μου ο Κώστας Μακεδόνας, με τον οποίο πετάμε μαζί ελικόπτερα και αεροπλάνα, έδινε συναυλία. Μετά το τέλος καθίσαμε σε κάποιο από τις εκατοντάδες μπαρ (απορώ πού πήγαν οι κάτοικοι) και μιλήσαμε για τις πετομηχανές που θα θέλαμε να αποκτήσουμε στη ζωή μας. Μία, δύο φορές πήγα στο Δρυό, μια περιοχή που οι κάτοικοι έχουν διατηρήσει σε πολύ καλή -αλλά όχι άριστη- κατάσταση, και μία έκανα το γύρο του νησιού με την BMW. Πέρασα τις υπόλοιπες μέρες ετοιμάζοντας το καταστατικό του Iδρύματος στο οποίο είχα αναφερθεί στο περασμένο «Εν Λευκώ».
Αν μου άρεσε; Φοβάμαι πως ναι. Πολύ περισσότερο απ’ ό,τι νόμιζα. Aν θα ξαναπάω; Ναι. Και την επόμενη φορά δε θα είναι για 20, αλλά για 500 μέρες· όσες υπολογίζω ότι απαιτούνται για να τελειώσω το «Ασημόσπιτο».

Jesus Christ Superstar

Ούτε να χαμογελάσω δεν μπορώ πια. Η παράνοια που γεννάει το περιβάλλον σε ό,τι έχει απομείνει απ’ την Ελλάδα σε κάνει να αισθάνεσαι στη χειρότερη περίπτωση σαν τον ¶γιο Φραγκίσκο της Ασίζης και στην καλύτερη (και εκείνη που χρειάζεται ψυχανάλυση) σαν το Χριστό που αίρει τις αμαρτίες του ανθρώπου. Τους έβλεπα στα τηλεπαράθυρα να αλληλοκατηγορούνται, ενώ η χώρα καιγόταν απ’ τη μια έως την άλλη άκρη, και σκεφτόμουν πως, αν ήμουν νέος και είχα τα κότσια, θα έφτιαχνα μια ομάδα σαν τη RAF ή τις Ερυθρές Ταξιαρχίες, αλλά με μία διαφορά. Δε θα επέλεγα την ένοπλη πάλη, αλλά τη γελοιοποίηση και τον εξευτελισμό εκείνων που, χωρίς να έχουν εργαστεί ούτε μία ώρα στη ζωή τους, χωρίς να έχουν ξενυχτήσει ή να έχουν εκτεθεί στον αγώνα της επιβίωσης, αναλαμβάνουν να σώσουν τη χώρα. Προεκλογική περίοδος με συνθήματα και προσφορές της δεκαετίας του ’60 πρώτα από τον αρχηγό της ΝΔ και έπειτα από εκείνον του ΠΑΣΟΚ. 1.000 ευρώ ο ένας, 1.200 ο άλλος. Μείωση ΦΠΑ ο ένας, μεγαλύτερη ο άλλος. Δωρεάν σπίτια, επιδόματα, βοηθήματα και φορολογικές απαλλαγές έπεφταν βροχή στα κεφάλια ενός λαού που τα έχει πλέον εντελώς χαμένα.
Μάταια περίμενα να ακούσω κάτι για τη θέση της Ελλάδας στο γκρίζο περιβάλλον που αναπτύσσεται στη νοτιανατολική Ευρώπη. Κάτι για την Μακεδονία των Σκοπίων, για το μέλλον του αρχιπελάγους, για τις γκρίζες ζώνες αλλά και για τους τρόπους που θα προσελκυστεί το ξένο κεφάλαιο ώστε να γίνουν νέες επενδύσεις. Ούτε για την καταπάτηση της δημόσιας γης από τους επιτηδείους άκουσα. Στην εποχή που με μία ματιά στο Google Earth βρίσκεις το χαμένο κατοικίδιό σου, το ελληνικό «κράτος» δεν είναι σε θέση -ή, καλύτερα, δε θέλει- να φτιάξει κτηματολόγιο! Η έλλειψή του κάνει τους μικρούς και μεγάλους απατεώνες να πυρπολούν τη χώρα, για να φτιάξουν ξενοδοχεία και γήπεδα γκολφ, που σπαταλούν το πιο πολύτιμο αγαθό, το νερό, ώστε να κάνουν παιχνίδι οι λεφτάδες του πλανήτη - για να μην αναφέρω τα studio, τις «ξαπλώστρες» και τα spa που έχουν γεμίσει τα νησιά. Κραυγές, κατηγορίες, ειρωνικά σχόλια, δηλώσεις τύπου «εμείς δε συνεργαζόμαστε με κανέναν» και κρίσεις υστερίας σαν εκείνη που υπέστη στέλεχος του ΠΑΣΟΚ (Παπαϊωάννου;), όταν σε κάποιο κανάλι τού είπαν ότι οι δημοσκοπήσεις φέρνουν ως πρώτο κόμμα τη ΝΔ. Μετά τις εκλογές και την ισχνή πλειοψηφία του κυβερνώντος κόμματος, το εν λόγω στέλεχος κατάπιε τη γλώσσα του.
Μια απ’ τα ίδια. Η συντριπτική πλειοψηφία των κομματικών στελεχών είναι εντελώς άσχετη με τα όσα συμβαίνουν σε όλους τους τομείς που απασχολούν την ανθρωπότητα. Μετρημένοι στα δάχτυλα -του ενός χεριού- είναι εκείνοι που ξέρουν τι γίνεται στους τομείς της πληροφορικής, των επιστημών και της τεχνολογίας, στην άμυνα, στην παιδεία και στα πολιτικά και γεωστρατηγικά παιχνίδια που παίζουν οι μεγάλες δυνάμεις. Ακόμα λιγότεροι είναι εκείνοι που μπορούν να προτείνουν λύσεις στα προβλήματα του περιβάλλοντος. Τα «δύο μεγάλα κόμματα» είναι στην ουσία ένα, κάτι σαν τους Republicans και τους Democrats της μεγάλης -φαινομενικής- αμερικανικής δημοκρατίας. Το ένα έχει ως ηγέτη τον ανιψιό του εκπροσώπου του... Θεού στην Ελλάδα, Κωνσταντίνου Καραμανλή, και το άλλο τον υιό μιας ιστορικής προσωπικότητας, του Ανδρέα Παπανδρέου. Το καθένα διαθέτει τα «δικά του παιδιά», που παίρνουν τις μεγάλες «δουλειές», μεταφέρουν τα pampers, διαχειρίζονται ομόλογα και κάνουν πάρκα «περιβαλλοντικής ευαισθητοποίησης» σαν αυτό που, δυστυχώς, έχει το όνομα του Αντώνη Τρίτση και που σήμερα μοιάζει με τον απόπατο του τελευταίου νεολιθικού μορφώματος της κομματικής βάσης. Ένας δεύτερος απόπατος ετοιμάζεται από τους «ειδικούς» της ΝΔ στο πρώην Aνατολικό Aεροδρόμιο Ελληνικού. Το έχω πει πολλές φορές. Μόλις ακυρωθεί το Προεδρικό Διάταγμα που χαρακτηρίζει το Ελληνικό ως αεροδρόμιο, θα γίνει η «μπίζνα του αιώνα», αφού οι οικοδομές που βρίσκονται στις όμορες περιοχές θα «πάρουν ύψος», άρα καταλαβαίνετε πόσο χρήμα θα διακινηθεί και σε ποιους «δικούς μας» εργολάβους θα πάει.
Η ΝΔ, εκτός από την πύρρεια νίκη της 16ης, κρατά ακόμα δύο δυνατά όπλα, την κόρη Ντόρα και τον υιό Μητσοτάκη. Το ΠΑΣΟΚ διαθέτει το Γιωργάκη, τον Μπένι (που δήλωσε «μελλοντικός ηγέτης του Κινήματος»!) αλλά και τη χερ φράου ομπερλοϊτνάντ ¶ννα Διαμαντοπούλου. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τον Αλέκο, που είναι και με τον αστυφύλακα (την ΕΕ) και με το χωροφύλακα (ησυχία, τάξη και ασφάλεια). Το ΚΚΕ, που εισέπραξε πολλές χιλιάδες φιλελεύθερες και σοσιαλιστικές ψήφους λόγω της δυσφορίας που αισθάνθηκαν -επιτέλους- οι ψηφοφόροι των «δύο μεγάλων κομμάτων», διαθέτει την Αλέκα, η οποία πρέπει να κατανοήσει ότι: α. οι καιροί άλλαξαν και β. τα μέλη του κόμματος δεν πρέπει να φορούν αυτές τις... γραβάτες. Αν δεν το κάνει, θα παραμείνει αυτό που εύστοχα περιέγραψε ο Λάκης Λαζόπουλος, μια αντιπροσωπεία που πουλάει τα αυτοκίνητα ενός εργοστασίου που έκλεισε πριν από 15 χρόνια. Όσο για το ΛΑΟΣ, πρέπει να πω ότι το έργο το έχω ξαναδεί και κανείς πολίτης του κόσμου (σε αντίθεση με τον παγκοσμιοποιημένο) δε θα του δώσει ιδιαίτερη σημασία.
Το μέλλον είναι, τουλάχιστον για μένα, ξεκάθαρο. Σε λίγο καιρό (δύο χρόνια;) η Ελλάδα θα έχει πρωθυπουργό την Ντόρα και αρχηγό της αντιπολίτευσης τη φράου Διαμαντοπούλου, πράγμα που θα «τσιμεντώσει» το μέλλον της Τζουτζίας ως προαστίου της Ουάσιγκτον αλλά και των Βρυξελών και... περαστικά στους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και... χαράς ευαγγέλια για την «αριστερά» των Brioni και των Rossetti.
Με αυτά που γράφω θα ρωτήσετε με ποιο κόμμα είμαι. Απαντώ: Με το Κόμμα της Κοινής Λογικής. Το Κόμμα που λέει ότι δε χρειάζεται να δηλώνεις οικολόγος για να μην καταστρέφεις το περιβάλλον· το πολιτισμένος αρκεί. Mε το Kόμμα που λέει ότι με πορδές δε βάφονται αυγά. Πως δεν μπορείς να αναπτύξεις την οικονομία, αν πρώτα δεν εξασφαλίσεις το σταμάτημα του λαδώματος των «αρμόδιων υπηρεσιακών παραγόντων». Πως δεν μπορείς να έχεις παιδεία, όταν έχεις κατουρήσει τα μάρμαρα, έχεις πουλήσει την ιστορία σου, έχεις σοδομίσει τη γλώσσα και έχεις μεταβάλει την ήσσονα προσπάθεια σε ιδανικό της νεολαίας.
Στο ΚΚΛ έχουμε χεσμένη τη λογική ότι λογισμικό, hardware, ποδήλατα, αυτοκίνητα και δίκυκλα μπορούν να φτιάχνουν μόνο οι Ιρλανδοί, οι Ισπανοί, οι ¶γγλοι, οι Γερμανοί, οι Κορεάτες, οι Ιάπωνες και ο κάθε πονεμένος λαός του πλανήτη, εκτός απ’ τον ελληνικό. Ακόμα πιο χεσμένη έχουμε τη λογική που κλείνει αεροδρόμια, με σκοπό να τα κάνει πάρκα με «ήπια οικιστική ανάπτυξη», κάτι που σημαίνει ότι ο κάθε φοροφυγάς ή λωποδύτης θα αποκτήσει την τούρτα των ονείρων του με ιδιωτικό χώρο πλατσουρίσματος, BBQ και γκαράζ για πέντε αυτοκίνητα, δύο για τους επιτυχημένους μεταπράτες και τρία για τα κωλόπαιδά τους. Στο ΚΚΛ λέμε ότι τα αυτοκίνητα είναι καλά, αν μπορείς να τα φτιάχνεις (κάποια απ’ αυτά, ίσως ένα) στη χώρα σου, και όχι όταν είσαι η πρώτη χώρα στην ΕΕ σε αριθμό «Mερσεντέ» ανά κάτοικο. Οι αρχές και τα πιστεύω του Kόμματος αναφέρονται για 37 ολόκληρα χρόνια (Οκτώβριος γενέθλια!) στο «Εν Λευκώ» και στον «Αντίλογο», σε βαθμό που μπορεί και να έχει κουράσει τους αναγνώστες - μπορεί όμως και να τους έχει οδηγήσει σε έναν άλλο, καλύτερο δρόμο. Πολλοί είναι εκείνοι που λένε πως οι 4ΤΡΟΧΟΙ τούς έκαναν να γίνουν μηχανικοί, αρχιτέκτονες, τεχνικοί ακόμα και... γιατροί!
Το κακό με το «Kόμμα» μας είναι πως δεν έχει οπαδούς! Οι περισσότεροι δε διαβάζουν τους 4Τ, επειδή είναι «περιοδικό που γράφει γι’ αυτοκίνητα». ¶λλοι επειδή πιστεύουν ότι ξέρουν καλύτερα. Αυτοί είναι και οι λόγοι που στα 40 χρόνια που κάνω αυτήν τη δουλειά καμία κυβέρνηση δε με έχει προσκαλέσει στην Επιτροπή που συντάσσει τον ΚΟΚ! Αυτό και μόνο αρκεί για να εξηγήσει όλα όσα γράφω πιο πάνω.
Τι περιμένω από τη νέα (παλιά) κυβέρνηση; Μια απ’ τα ίδια, εκτός αν ο κ. πρωθυπουργός έχει αποφασίσει να θυσιαστεί, για να αλλάξει το τζουτζιακό κράτος.
Σας αφήνω, δίνοντάς σας ραντεβού στο τεύχος της 1ης Νοεμβρίου._ Κ. Κ.